Visitas turísticas en Valencia

Zoals jullie weten heb ik zaterdag een dagje doorgebracht in het mooie Valencia. Ik denk dat ik al mijn sociale netwerken waar ik actief op ben heb gebruikt om dit aan jullie mede te delen. Dit kwam dan ook, omdat ik er super veel zin in had en erg naar uitkeek. Door de general strike die donderdag plaats heeft gevonden was het dan ook erg rustig op mijn werk. Vele mensen gingen staken en ook menig bedrijven en winkels waren dicht. Dat het wat rustiger op mijn werk was en research kon doen naar de must do/see things in Valencia vond ik niet zo erg. Wat ik wel wat minder vond was dat de terugreis een duur kende van maar liefst 3 uur! Wederom bood de metro minimos servicios aan (nu weten we allemaal dat dit dus geen wc betekent!), waardoor ik een half uur heb moeten wachten voordat er op de borden verscheen dat ik maar liefst nog 20 minuten mocht wachten. Aangezien dit pas de eerste metro van de drie was, ben ik op zoek gegaan naar een taxi. Ook daar waren er vele van aan het staken. Hoe is het mogelijk kunnen ze goed geld verdienen, pakken ze de mogelijkheid niet aan. (Raar he, die crisis!) Na een veel te lange tijd heb ik een taxi kunnen bemachtingen. Gelukkig wist mijn chauffeur een aantal sluip routes waardoor we veel stukken door hebben kunnen rijden. Helaas konden we niet aan alle ontstoppingen ontkomen. Hoewel ik liever er geen drie uur over had gedaan om thuis te komen, heb ik mijn vocabulair wel kunnen uitbreiden met wat Spaanse scheldwoorden. Laten we even verder gaan met het leuke gedeelte: VALENCIA!!!!!
Vrijdagnacht werden Charlotte en ik opgehaald en richting het vliegveld gebracht. Tot onze grote verbazing was er iets mis gegaan met de betaling en moesten we daar ter plekke het geld nog neerleggen. Gelukkig heeft dit ons niet er van kunnen weerhouden om er een super dagje van te maken. Wederom moest ik mijn schoenen uit doen bij de douane en meiden we weten allemaal wat ze toen zagen he! Jaja sexy sportsokkies!! Eenmaal weer aangekleed en onze gate gevonden te hebben, werden we met een bus naar ons vliegtuig gebracht. Ik zag daar een vliegtuigje staan wat me deed denken aan het Seppe ´vliegveld´. Toen ik dat vertelde tegen Charlotte moesten we beide hard lachen en maakten we er allemaal grapjes over. Opeens draait onze bus de andere kant op en konden we het vliegtuig nog beter bekijken. Onze slappe lach veranderde in één keer in een angstige blik toen onze bus opeens stil stond naast het desbetreffende vliegtuigje. Hoewel we als eerste in de bus waren gestapt, waren we iets minder enthousiast om uit te stappen. Beide zeiden we even niets en stapten uiteindelijk maar voorzichtig uit de bus. We hoefden niet te kijken of we voor of achter in moesten stappen, want het vliegtuig bood alleen maar de mogelijkheid om via de achterkant in te stappen. Opmerkelijk was dat er aan boord twee stewardessen waren, 2 minder dan de nooduitgangen. Is dit gewoon toeval of...? Ik wil de zin niet eens afmaken!
Ik heb al vaak gevlogen, maar ik kan jullie vertellen dat ik nog nooit zoveel aandacht heb gehad voor de stewardes toen ze aan het uitbeelden was wat je moest doen mochten we neerstorten. We hebben een kwartier moeten taxiën en ze vertelde ons dat de reden was dat we ver van onze baan waren, maar ik snapte wel dat ze eigenlijk wilde zeggen dat we een kwartier nodig hadden om genoeg snelheid te creëren om op te kunnen stijgen. Het kwartier bleek gelukkig genoeg te zijn om op te kunnen stijgen en ook om Charlotte in slaap te krijgen. Ongelofelijk dat ze door al die turbulentie heen heeft kunnen slapen. Ook gaf ze geen kick toen het licht een paar keer (zonder reden) aan en uit ging. Om lang verhaal kort te maken, de piloot heeft de landingsbaan gevonden en we stonden om 08.00 uur in Valencia. Na een ontbijtje genuttigd te hebben zijn we onze scooter gaan ophalen. Verscheidene transportmiddelen heb ik al gebruikt in Madrid, maar nog geen één keer een helm op gehad. Nou dat werd deze keer meteen goed gemaakt, want we kregen allebei een knal oranje helm overhandigd. De man had blijkbaar iets minder vertrouwen in ons dan de vrouw van de fiets- en segway verhuur. (Ik geef hem geen ongelijk!) We hadden ook iets of wat gelogen over onze ervaring om zeker te weten dat we een scooter mochten huren. Met iets of wat bedoel ik dat we 2 en 3 jaar ervaring hadden op de scooter. In werkelijkheid hadden we zoveel ervaring dat we allebei niet wisten hoe we de scooter gestart kregen en hoe de klep open en weer dicht ging. Ik wist dat hij iets met het gele knopje deed dus zei tegen Charlotte dat ze die in moest drukken. Ik had alleen nog iets te druk met mijn helm te bewonderen dat ik niet door had dat hij met zijn andere hand ook de rem ingedrukt had. Na wat geklungel kwam hij weer naar buiten en deed hij opnieuw voor hoe we hem moesten starten. Arme man, die zal al wel voor een andere scooter zijn gaan kijken op het moment dat wij de straat uit waren. Charlotte begon met rijden en het ging (verbazingwekkend) goed. Eenmaal aangekomen bij onze eerste sightseeing moesten we toch echt de scooter op zijn standaard weten te krijgen. Samen waren we sterker dus besloten maar met z´n tweeen aan die scooter te gaan trekken. En ja hoor, daar stond die dan. Fase één was gelukt, door naar fase twee; klep open en weer dicht krijgen. We wisten dat we iets met de sleutel moesten doen, maar nog kregen we hem niet open. Op een gegeven moment waren we zo wanhopig dat we voetgangers wilden aanspreken. Gelukkig sloeg Charlotte er toen net in om de klep open te krijgen. Dicht was een stuk makkelijker. (we deden het dan wel niet op de correcte manier, maar dicht is dicht!) We waren erg onder de indruk van onze eerste stop ciudad de las artes y las ciencias. Echter waren we wel van mening dat het nog indrukwekkender zou zijn in het donker dus besloten om later op de dag nog eens terug te komen. Een stuk verderop zagen we ook een groot gebouw, dus we sprongen weer op de scooter en reden er naartoe. Het was overduidelijk waar we heen moesten, want zo´n gebouw kun je gewoon niet missen. Nou, daar dacht Charlotte anders over! Tot mijn verbazing sloegen we op de rotonde één afslag te vroeg af. Voordat we het wisten zagen we bordjes verschijnen met 100km en 120km. Op dat moment beseften we dat de afslag naar de snelweg hadden genomen. AAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHH! Gillend reden we daar dan 50 km tussen al die auto´s. Snel gestopt bij een tankstation om te vragen hoe we terug konden komen. Daar werd mij mede gedeeld, dat er geen andere optie was dan nog 2 km door te rijden over de snelweg en vervolgens de vierde afslag te nemen van de rotonde. Pff zit je dan voor de eerste keer op de scooter beland je meteen op de snelweg. Gelukkig hebben we ook het resterende gedeelte snelweg af kunnen leggen zonder onder een moterkap te belanden. Eenmaal aangekomen bij het enorme gebouw zagen we dat het strand erg dichtbij was. Dus snel een aantal foto´s geschoten en snel richting het strand gegaan. Ook bij het strand zijn we zonder kleerscheuren aangekomen en hebben we heerlijk kunnen genieten in het zonnetje (november is het toch?!) van heerlijke patatas bravas en gambas met aolie. Nadat we genoten hadden van het uitzicht en het eten besloten we om ons lijstje verder af te werken. Aantal mooie gebouwen en gezellig terrasjes gezien te hebben besloten we ook nog even een bezoek te brengen aan het winkelcentrum. Beide hadden we wat leuks gevonden, hadden alleen niet in de gaten dat die spullen ook mee terug moesten op de scooter. Naar wat improvisatie waren we er toch in geslaagd om alles mee te krijgen. Toen begon de tijd toch alsnog te dringen. We hadden namelijk nog één uur om te eten, ciudad de las artes y las ciencias te bezoeken, om te tanken en ons metro halte weer terug te vinden waar we de scooter ook op slot konden zetten. Na de eerste twee dingen gedaan te hebben, gingen we op zoek naar een tankstation. Gelukkig kwamen we er snel één tegen en hadden we daar niet veel tijd aan verloren. Dat was maar goed ook want die tijd konden we goed gebruiken om uit te zoeken wat en waar we het in moesten gooien. Gelukkig stond er een kerel die daar aan het werken was buiten en heeft ons kunnen helpen. Ook wist hij ons de weg te vertellen naar de metro en zodoende hadden we opeens de metro nog 20 minuten eerder dan we gepland hadden. Wat kom je toch ver met een lach en een knipoog he charles!
Hoogstwaarschijnlijk hebben de mensen in Valencia weer hele andere gebruiken dan de mensen in Madrid, want we werden weer aangekeken net als onze eerste week in Madrid. Halló, we hebben al een inburgeringscursus afgelegd hoor! Maar het belangrijkste was dat we weer waren aangekomen op het vliegveld. We namen onze geslaagde dag nog even door en begonnen nog wat te geinen. Oke oke, misschien valt het onder het rijtje mensen uitlachen... Zij zeggen vast ook iets over ons nadat ze een kwartier ons van top tot teen hebben bekeken. Ik bedoel niemand weet waar we het over hebben, alleen die vrouw die naast ons zat dan want die was (blijkbaar!) Nederlands. Oepsieee! Achja zoiets kunnen de beste overkomen.. Hup snel ons gehaast naar de metro die ons richting ons huisje bracht. Uitgeteld lagen we weer om 11 uur ´s avonds in ons ´zachte´ bedje. Zondag werd ik weer vroeg wakker en heb die dag besteed om mijn wasmand weer leeg te krijgen. ´s Avonds lekker aardappelen met brocolli en kaassaus op en ook de kipschnitzel smaakte erg goed! Snel weer mijn bed ingedoken om verder te gaan met mijn nieuwe serie; The prison break!
In het weekend dat Kim op bezoek was, waren er ook weer een paar Nederlanders aangekomen. Ik denk dat ik dit weekend maar eens ga kijken of zij weten wat een feestje in houd..!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx