Laatste bezoekjes

Twee weken, twee bezoekjes en vele etentjes verder ben ik alweer sinds mijn vorige verslag. Op vrijdagavond stond een etentje met het bedrijf gepland. Aangezien mijn Engels sprekende collega niet aanwezig zou zijn, ik het restaurant niet kende en geen benul had van de dressingcode vond ik het toch best spannend. Ook was het nog niet zeker of ik er precies op tijd kon zijn doordat ik toch een stukje moest reizen. Hier hoefde ik mij niet druk over te maken vertelde mijn baas, want de Spanjaarden komen altijd te laat. Gelukkig was ik om 5 voor half 10 aangekomen op het metro station, waar het restaurantje tegenover zou zijn. Ik weet niet wat die Spanjaarden tegenover iets noemen, maar het heeft blijkbaar niet dezelfde definitie als wij in Nederland kennen. Gelukkig is de vraag stellen ´waar iets is´ geen probleem meer, helaas leverde het antwoord wat zij gaven wel een probleem op. Ze vertelden mij dat ik bij een andere halte had moeten uitstappen. Ik wist eigenlijk zeker dat ik bij de goede halte stond, maar na het aan 3 verschillende personen gevraagd te hebben en hetzelfde antwoord iedere keer te krijgen ben ik toch maar weer in de metro gestapt richting La Rambla. Mijn baas nam net de telefoon op toen ik bij La Rambla was uitgestapt en vertelde mij dat ik toch echt goed stond bij San Fernando. Twee collega´s zijn mij toen maar op komen halen. Nadat ik eindelijk was gearriveerd (half uur te laat, achja Spanjaarden komen altijd te laat, toch baas?! ;) moest ik een keuze maken wat ik wilde eten. Helemaal gelukkig (lees; opgelucht) was ik toen ik een biefstukje zag staan. Steeds meer vertrouwen kreeg ik in het etentje tot dat opeens mijn glas werd gevuld met rode wijn. Ik had mezelf voorgenomen om mijn pokerface op te zetten, maar tot mijn grote verbazing was ie goed te doen. Ja, schuif die fles maar naar mijn kant!
Het voorgerecht bestond uit 7 verschillenden gerechten. Voor mij waren de meeste onbekend. Ik had mezelf voorgenomen om alles te proberen en moest dus ook aan de octopus geloven. Ik vond het erg lekker net als de overige gerechten die we voorgeschoteld hebben gekregen. Mijn baas speelde die avond voor tolk. Iedere keer wanneer er werd gelachen vertaalde hij het voor mij. Dit zorgde ervoor dat ik twee minuten later begon te lachen. Zie je het al voor je, op het moment dat iedereen was uitgelachen begon ik in mijn eentje. Maar dit mocht te pret niet drukken.
Na (voor mijn gevoel) drie hoofdgerechten op te hebben zat ik bomvol. Ik heb dan ook geen toetje meer genomen en ook de koffie ronde heb ik overgeslagen. Ik wilde niet ongezellig doen dus had ik besloten om bij de volgende ronde weer iets te nemen. En liet dat nou net de likeur ronde zijn (wat een toeval!) Hoewel mijn baas de voorgaande rondes iedere keer voor mij had besteld, nam ik dit keer zelf het heft in handen. (Ik bedoel met deze bestelling had ik al wat ervaring ;)) Dat was maar goed ook, want mijn baas was niet eens bekend met het drankje! Wel drie keer heeft hij gevraagd of ik het drankje ook al echt in Spanje op had. Nog steeds was hij niet overtuigd toen ik het bij de serveerster ging bestellen. Zijn verbaasde blik toen de serveerster het meteen na één keer zeggen had opgeschreven, was dan ook erg leuk om te zien. Mijn voldane blik richting hem vond hij waarschijnlijk iets minder. Het was een geslaagd avondje en had van tevoren niet gedacht dat ik mijn bed pas weer om half 3 zou zien.
De volgende ochtend was het mijn beurt om Ricardo mee op pad te nemen. Aantal mooie gebouwen en plaatsen laten zien en vervolgens lekkere tapas gegeten. Die avond zijn we gezellig met z´n allen uit eten geweest en zijn we uiteindelijk nog in een cocktailbar beland. Hier waren wat Spaanse meiden die Jim en Ricardo wat danspasjes gingen leren. Niets gewend die jongens merk je wel, want Rico werd de volgende dag wakker met spierpijn! Erg vervelend, maar jullie begrijpen wel dat een beetje spierpijn een ´shop till you drop´ dagje niet in de weg mocht staan. Ook hadden we nog even wat tijd gevonden om een kerstmarkt te bezoeken. Via via was Charlotte aan een adres gekomen. Het duurde even voordat we het gevonden hadden, maar dan heb je ook wat hoor! Voor €1,00 mochten we langs maar liefst 10 kraampjes lopen. Vergeleken met de kerstmarkt is de rommelmarkt een luxe. We hebben nog langer in de taxi gezeten om het te vinden dan dat we de tijd hebben genomen om de kraampjes te bewonderen.
Jim en Charlotte moesten maandag weer fris en fruitig op het werk verschijnen en daarom hadden we besloten een filmavondje te houden in onze eigen villa!
Nadat ik Rico de volgende dag op het vliegveld had afgezet begon mijn weekje vrij met een grote schoonmaak. Heerlijk om niet om 7 uur uit mijn bed te moeten en mijn dagje te kunnen beginnen met wat te sporten. Voor de rest heb ik nog wat wasjes gedraaid zodat ik het een en ander mee kon geven aan mijn zus en Kees. Trots liet ik het resultaat zien aan Charlotte. Echter was zij iets minder onder de indruk en gaf als eerste reactie dat ik ook nog wel één handtas (of meerdere) mee kon geven. Met pijn in mijn hart ben ik maar verder gegaan met mijn kast uit te ruimen...
Vrijdag, was de dag dat mijn zus en Kees langs kwamen. Het was een heel gedoe en de vertraging was aardig opgelopen. In de avond kon ik ze gelukkig alsnog ophalen. Eenmaal koffers uitgepakt in het hotel wilden we nog even richting de stad voor een hapje te eten. Dit ging niet zo makkelijk als we dachten. De deuren van de lift wilden namelijk niet meer open gaan en zodoende bengelden we heel de tijd tussen verdieping 8 en verdieping 0. Na drie keer had mijn zus het wel gehad en kwam toen met het ´geweldige idee´ om de deuren open te trekken als we op 0 waren. Aan Kees de eer om de deuren open te krijgen. En ja hoor, langzaam maar zeker kreeg hij de deuren van elkaar af. Het enige verschil was dat ons uitzicht was veranderd naar kabels met wat lampjes en er geen beweging meer in de lift te krijgen was. Uiteindelijk hoorden we wat mensen ploeteren om ons eruit te krijgen. Na enkele minuten waren zij er inderdaad in geslaagd om ook de andere deuren open te krijgen. Het bleek dat we nog niet helemaal op 0 stonden en moesten daarom nog een klein sprongetje maken om op de begane grond uit te komen. Kees verwachtte ballonnen en een geldprijs, maar nee hoor met het antwoord 'technology differente' moesten we het doen. Priscilla kwam tot de conclusie dat het Kees zijn fout was aangezien hij te vroeg de deuren had geopend. Ik bedoel logische beredenering toch, als jij zelf de persoon bent die had afgetelt?! Het belangrijkste was dat we eindelijk onze weg richting de stad konden vervolgen. Nadat we lekker gegeten hadden besloten we richting huis te gaan, want Kees was toch best moe. (Maakt niet uit hoor Kees, iedereen krijgt een keer last van de leeftijd!). De volgende dag ging ik weer richting het hotel om ze op te halen. Jullie begrijpen allemaal wel dat ik dit keer de trappen heb genomen he! Ondanks dat ik deze kerst niet lekker thuis kon zijn, wilden ze me toch een kerstgevoel geven door leuke cadeautjes aan mij te overhandigen! Erg blij mee alleen wordt het er niet makkelijker op om mijn koffer te pakken. Op dat moment was de doos met de cadeautjes voor mijn familie al onderweg naar Nederland. Hier waren zij natuurlijk niet van op de hoogte en was het wel even moeilijk om mijn mond te houden toen ik verwend werd met cadeaus. Aangezien mijn zus al heel wat plaatsen had gezien tijdens haar vorige bezoek en Kees niet zo cultureel is ingesteld, hebben we ons weekendje vooral vol gepland met eten, cocktailtjes uitproberen en shoppen. Dit shoppen leverden nog wel wat problemen op aangezien iedereen al zijn of haar kerstinkopen had gedaan. Ik bedoel ik kon bij de souvenier winkels nog wel wegkomen met het argument dat de Real Madrid shirtjes niet echt waren, maar zou Kees dit ook geloven bij de shop in het Real Madrid stadion zelf?! Ook maakte ik de route zo dat we niet voorbij de Real Madrid shop kwamen die midden in de stad gevestigd zit. Echter vond mijn zus het op dat moment nodig om te laten merken dat ze bepaalde wegen nog kende en laat die ene straat nou net leiden naar het Real Madrid winkeltje. Mijn hints begreep ze niet helemaal meer, maar gelukkig kon ze mijn blik nog wel plaatsen. Ook moest ik eerst twee trappen krijgen om door te krijgen dat we niet de sportzaak konden bezoeken waar Kees graag heen wilde. Zoals jullie begrijpen zijn we maar met het shoppen gestopt, omdat er anders nog gewonden zouden vallen. De rest van de dagen hebben we vooral gevuld met eten en erachter zien te komen waar men de lekkerste cocktails verkocht. Ook op ieder terras werden we voorzien van schaaltjes nootjes of chippies. Silla en ik deden verstandig en snoepten hier niet van, omdat San Miguel op het programma stond. Echter zat Kees zo vol dat hij in de supermercado meer als een zombie achter ons aanliep. Eenmaal aangekomen bij de corner met zoetigheid was hij weer helemaal de oude en heeft hij bijna over ieder dessert een oordeel kunnen vellen.
Wat zijn die dagen snel voorbij gevlogen zeg! Die zondag afscheid genomen van mijn laatste bezoekers met het vooruitzicht van één weekje werken en daarna 3 weken vakantie te vieren in Spanje!!

Un beso grande!